ANTROPOLOJİNİN YÖNTEMLERİ - 1

 

Yerel/mahallî ortamların ilk elden incelenmesi olarak nitelenen etnografi antropologların sıklıkla kullandıkları bir araştırma tekniğidir.

 Etnografi, modern sanayi toplumlarına kıyasla daha fazla kültürel benzerliği ve daha az toplumsal farklılığı olan toplumlar üzerinde yürütülen bir araştırma modelidir.

 Etnograflar, endüstrileşmemiş ortamlarda toplumsal hayatı anlamak için çeşitli kültürleme tarzlarını dikkate almayı gerekli görmektedirler.

 Bu bütüncü hedefe varmak amacıyla bilgi toplamak için serbest dağılım stratejisini benimserler.

 Bu etnografik araştırma tekniklerini ve bu tekniklerin sahip oldukları özellikleri aşağıdaki gibi özetleyebiliriz:

 

Gözlem:

Günlük davranışın doğrudan gözlenmesini ifade eder.

 Katılarak gözlem bu tekniğin en karakteristik tarafıdır.

 Katılımcı gözlem, bir antropoloğun inceleme yaparken toplum hayatına katılması sürecini ifade etmektedir.

 Antropologlar gözlem yaparlarken ve çevresindeki olan biteni kavramaya çalışırlarken olayların ve süreçlerin birçoğuna da iştirak ederler.

 

Söyleşi, Görüşme ve Görüşme Formları:

 Günlük konuşmadan resmî türdeki konuşmalara kadar çok çeşitli içeriklerde gerçekleşen söyleşiler, bir antropoloğun dostane ilişkiler kurmasına yardımcı olur.

 Önceden hazırlanmış ya da kendiliğinden gerçekleşen uzun görüşmeler yardımıyla hayata dair neler olup bittiği hakkında bilgi toplar.

 

Soyağacı Yöntemi:

 Merkezi hükümeti olmayan toplumlarda bu bağlar toplumsal yaşamın ve siyasal örgütlenmenin temelini teşkil etmektedir.

 Hatta antropologlar böyle toplumları akraba-temelli olarak sınıflandırır.

 Herkes herkesle ilişkilidir ve zamanlarının çoğunu birlikte geçirirler.

 Belirli akrabalık ilişkileri ile bağlantılı davranış kuralları günlük yaşamın temelini teşkil eder.

 Bu sebeplerden ötürü ilk antropologlar sanayileşmemiş kültürlerin toplumsal yapı taşları olan akrabalık, soy ve evliliğin ilkelerini derinlemesine incelemek ve açıklamak için soyağacı işaret sistemini geliştirmişlerdir.

 

Konuya Vakıf Kişiler:

Her toplum hayatın belirli yönleri hakkında en iyi veya yararlı bilgiyi verebilen deneyimli, yetenekli eğitimli insanlara sahiptir.

Bu insanlar konuya vakıf kişiler olarak nitelenmektedirler.

 

Yaşam Öyküleri:

Antropologlar çoğu kez araştırmalarını yürüttüğü sahada ilginç bulduğu kişilerin yaşam öykülerini derlerler.

 Hayat boyu yaşanan deneyimlerin yeniden hatırlanması samimi ve kişisel bir portre sunar.

 Yaşam öykülerinin ilgisi farklı insanların aynı sorunları nasıl ele aldığı ve yorumladığı üzerine yoğunlaşmaktadır.

 

Emik ve Etik Araştırma Stratejileri:

Antropologlar kültürleri incelemek için başlıca iki yaklaşım kullanmaktadırlar.

 Emik (aktör yönelimli) ve etik (gözlemci yönelimli).

 Emik yaklaşım, yerlilerin veya bir yaşam öyküsündeki bir yerlinin nasıl düşündüğünü ve yaşadığını araştırır.

 Etik yaklaşım ise araştırmanın odağını yerli sınıflamalar, deneyimler, açıklamalar ve yorumlardan bizzat kendi tespitlerine doğru kaydırır.

 Etik yaklaşımı benimseyen bir antropolog, kültür taşıyıcılarının kendi kültürlerini tarafsız bir biçimde yorumlayamayacak kadar onunla iç içe olacak.

 

Sorun Yönelimli Antropoloji:

Antropologların insan davranışını bütün bağlamı içinde ele almalarına rağmen her şeyi incelemeleri imkânsızdır.

 Bunun için alan araştırmaları genellikle özgül sorunlara eğilir.

  Birçok antropolog özgül bir sorunla alana gider ve bu sorunla ilgili olduğu düşünülen değişkenler hakkında veri toplar.

 Antropologlar nüfus yoğunluğu, doğal çevre, iklim, fiziki coğrafya, beslenme ve arazi kullanımı gibi etkenler üzerine de bilgi toplar.

 

Boylamsal Araştırma:

 Genellikle bir küçük grup, topluluk, bölge, toplum, kültür veya diğer birimlerin, uzun sürelerde ve tekrarlanan ziyaretlere dayalı olarak incelenmesi esasına dayalı bir araştırma modelidir.

 Elde ettikleri veriler neticesinde, antropolog ve sosyologlar zaman içerisinde o sosyo-kültürel yapıda meydana gelen toplumsal, kültürel değişmeleri ve bu değişmeleri doğuran antropolojik ve sosyolojik etkenleridir.